Τρεις Γερμανοί προπονητές, οι Χανς-Ντίτερ Φλικ (Μπάγερν/55 ετών), Τόμας Τούχελ (Παρί Σεν Ζερμέν/46) και Γιούλιαν Νάγκελσμαν (Λειψία/33), βρίσκονται στα ημιτελικά του Champions League, παρουσιάζοντας το δικό τους στυλ, αλλά έχοντας κάτι να τους ενώνει.
 Αυτό αναφέρει η γερμανική καθημερινή εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, σημειώνοντας ότι κοινή αναφορά των τριών είναι ο 62χρονος Ραλφ Ράνγκνικ, πρώην προπονητής της Λειψίας.
 

«Το αγγλικό ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια έχει ένα μεγάλο πρόβλημα με τους τερματοφύλακες, αλλά επίσης υποφέρει από σοβαρή έλλειψη κορυφαίων προπονητών. Εκτός από τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος γεννήθηκε στη Γλασκόβη και ως εκ τούτου είναι Σκωτσέζος, πρέπει να επιστρέψει κάποιος στο 1992 για να βρει έναν κορυφαίο Άγγλο προπονητή, τον Χάουαρντ Γουίλκινσον με την Λιντς. Έκτοτε -με εξαίρεση τον Σερ Άλεξ- προπονητές από το εξωτερικό έχουν κατακτήσει την Premier League» αναφέρει η γερμανική εφημερίδα.

 «Ο Γιούργκεν Κλοπ αναδείχθηκε κορυφαίος προπονητής της χρονιάς στην Premier League. Είναι ο πρώτος Γερμανός που κέρδισε το βραβείο, κάτι που δεν είναι τόσο εκπληκτικό, αφού μόνο το 2014 ένας Γερμανός προπονητής βρέθηκε για πρώτη φορά με ομάδα πρώτης κατηγορίας, ο Φέλιξ Μάγκατ, ο οποίος δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον υποβιβασμό της Φούλαμ. Σίγουρα η παρουσία τριών Γερμανών προπονητών στους ημιτελικούς του Champions League δεν είναι καθαρή σύμπτωση. Ειδικά επειδή κανένας από τους τρεις προπονητές δεν... ονομάζεται Γιούργκεν Κλοπ. Οι τρεις τους, Νάγκελσμαν, Τούχελ και Φλικ, μπορεί να έχουν πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά υπάρχει η κοινή επιρροή που έχει καθορίσει την θεωρία τους, την σύγχρονη γερμανική διδασκαλία του ποδοσφαίρου, με τον πιο σημαντικό και ταυτόχρονα τον πιο χαρακτηριστικό προπονητή να είναι ο Ράλφ Ράνγκνικ, 62 ετών, σίγουρα όχι μόνο επειδή ο Νάγκελσμαν «εφευρέθηκε» στο αθλητικό εργαστήριό του Ράνγκνικ. Αυτό που έχουν οι τέσσερις προπονητές (συμπεριλαμβανομένου και του Κλοπ) είναι η σύγχρονη, πραγματική προσαρμογή του παιχνιδιού του Ράνγκνικ, στο οποίο η μπάλα και ο αντίπαλος πρέπει παντού και πάντα να.... κυνηγιούνται».

Αντ. Βαζογιάννης