Του Χρίστου Καλουντζόγλου

Ο Άκις Βλουτής βάζει ένα θεατρικό στοίχημα αναλαμβάνοντας να παρουσιάσει σε δύο θεατρικές περιόδους (΄18-΄19 και ΄19-΄20) ένα τρίπτυχο έργων του Αύγουστου Στρίντμπεργκ.

Ο Στρίντμπεργκ έχει χαρακτηριστεί από τον Ευγένιο Ο Νηλ «πατέρας του σύγχρονου θεάτρου» και με δεδομένο αυτόν τον ειδικού βάρους χαρακτηρισμό, ρωτώ τον Άκι Βλουτή τι φιλοδοξεί ο ίδιος να δώσει στο θεατρικό κοινό της Αθήνας. 

«Γνωρίζω την τοποθέτηση του Ο’Νηλ και συμφωνώ με αυτήν απόλυτα. Θέλω επίσης να επισημάνω ότι ο Ο’Νηλ βρήκε μια λέξη για τον κόσμο με τον οποίο ασχολήθηκε ο Στρίντμπεργκ: η λέξη είναι ο υπέρ νατουραλισμός», λέει ο Άκις Βλουτής, προσθέτοντας: «Βέβαια οι θεωρητικοί του θεάτρου χωρίζουν τα έργα του σε τρεις περιόδους- τη ρεαλιστική, τη νατουραλιστική και το ονειρόδραμα. Με ενδιαφέρει να προσπαθήσω να δείξω στο κοινό ότι δεν τον περιορίζω σε περιόδους και είδη θεάτρου, αλλά ότι επιχειρώ να αποκαλύψω πόσο πολύ μπροστά είναι και πόσο πολύ το θέατρό του ανήκει στο τώρα. Θα ήθελα να αναδείξω επίσης όλες του τις πλευρές γιατί πιστεύω πως δεν είναι απλώς ένας συγγραφέας αλλά μια αναγεννησιακή προσωπικότητα, που δεν χώραγε πουθενά στον καιρό του και είναι ακόμη και σήμερα δύσκολο να τον κατανοήσουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε το έργο του».

Ο Άκις Βλουτής επιλέγει να αρχίσει το ταξίδι στον κόσμο του Στρίντμπεργκ με τον Χορό του Θανάτου, αναλαμβάνοντας την σκηνοθεσία, αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρατηρώ ότι είναι προκλητικός συνδυασμός για ένα τόσο απαιτητικό κείμενο και τον ρωτώ τι «εισπράττει» ο ίδιος από αυτόν τον «διάλογο» με τον Στρίντμπεργκ.

«Από την μια μεριά σίγουρα δεν είναι καθόλου απλό να σκηνοθετείς και να ερμηνεύεις. Από την άλλη μεριά, σκηνοθετώντας κυοφορείς όλο το έργο και όλα τα πρόσωπα και ομολογώ ότι το άνοιγμα που σου δημιουργεί η διαδικασία αυτή είναι τερατώδες. Εκτός αυτού ορίζεις εσύ όλα τα επιμέρους στοιχεία της παράστασης και είσαι υπεύθυνος για την μοίρα της. Μελετώντας τον Στρίντμπεργκ και μετά στην διάρκεια την προβών και τώρα στην παράσταση ανακάλυψα ότι απέκτησα μια τεράστια ελευθερία», λέει ο Άκις Βλουτής.

Μας εκμυστηρεύεται επίσης ότι μετά τον Χορό του Θανάτου θα ανεβάσει τον Πατέρα. «Τον Χορό του θανάτου θα ακολουθήσει ο Πατέρας που θα παρουσιαστεί στις 2 Μαΐου. Θα ήταν ιδανικό να μπορούσα την επόμενη χρονιά να παρουσιάσω και τα δυο έργα ταυτόχρονα και όταν ετοιμαστεί το τρίτο έργο, που θα είναι Η σονάτα των φαντασμάτων να παιχτούν και τα τρία μαζί σε διαφορετικές μέρες την εβδομάδας. Ελπίζω αυτό το φιλόδοξο σχέδιο, λαμβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες της εποχής, να μπορέσει να πραγματοποιηθεί». 

Ο Χορός του Θανάτου είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που γιορτάζει απομονωμένο τα 25 χρόνια έγγαμου βίου. Αν και η κύρια θεματική του έργου πηγάζει από την συζυγική σύγκρουση, ο θεατρικός συγγραφέας επεξεργάζεται επίσης την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον άλλον, απέναντι στον θάνατο, απέναντι στον κόσμο και την ζωή, απέναντι στην χριστιανική ενοχή, στην μετά θάνατον ζωή και τη μεταφυσική. Ο Στίντμπεργκ αντιλαμβάνεται ότι το παιδικό παιχνίδι και το όνειρο είναι οι μόνες καταφυγές που διασφαλίζουν την ελευθερία της έκφρασης, δημιουργώντας ένα απολαυστικό αριστούργημα.